Για την καπιταλιστική παλινόρθωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Εισαγωγή

Το Φλεβάρη 1956 συνέρχονταν το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ. Το συνέδριο αυτό έβαλε τα θεμέλια όλης της κατοπινής εξέλιξης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Ήταν η αρχή του τέλους της Σ.Ε. η έναρξη μιας τραγωδίας που τελευταία πράξη της υπήρξε η αντιεπαναστατική περεστρόϊκά.

Εδώ και πάνω από μια δεκαετία δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση. Η ΕΣΣΔ αποσυντέθηκε και διαλύθηκε. Εκεί που ορθώνονταν άλλοτε το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος, απλώνεται τώρα η καπιταλιστική ζούγκλα. Η χώρα του Λένιν και του Στάλιν, από προπύργιο της επανάστασης μετατράπηκε σε κέντρο του αντικομμουνισμού. Η ανέχεια, η ανεργία, η πείνα μαστίζουν την κοινωνία, η διαίρεση και συχνά οι αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στους λαούς της πρώην Σ.Ε. αποτελούν την τωρινή τραγική πραγματικότητα.

Πώς οδηγήθηκαν εκεί τα πράγματα, ποιες είναι οι βασικές αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, πότε, γιατί και μέσα από ποιές διαδικασίες προωθήθηκε η καπιταλιστική παλινόρθωση είναι ερωτήματα που απαιτούν θεμελιωμένες, στέρεες και πειστικές απαντήσεις.Τα ερωτήματα αυτά εξακολουθούν να κατέχουν, και σήμερα, κεντρική θέση στους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις των αριστερών αγωνιστών, όλων των κομμουνιστών. Χωρίς απαντήσεις στα ερωτήματα για την καπιταλιστική παλινόρθωση, χωρίς συγκροτημένη θεωρία για την ερμηνεία αυτού του φαινομένου που αντέστρεψε το βηματισμό της ιστορίας και έφερε μια μεγάλη οπισθοδρόμηση, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική προοπτική ανασύνταξης και ανάπτυξης του κομμουνιστικού κινήματος.

Οι μαρξιστές - λενινιστές έχουν δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Απαντήσεις στηριγμένες όχι σε εγκεφαλικά κατασκευασμένα σχήματα που συγκρούονται με την πραγματικότητα και δεν αντέχουν στην κρίση της ιστορίας, αλλά θεμελιωμένες σε αντιστοιχία προς τα γεγονότα και επιβεβαιωμένες στο αδιάψευστο δοκιμαστήριο της ζωής. Αυτές στηρίζονται στη μαρξιστική - λενινιστική διδασκαλία, και συμπυκνώνονται στα βασικά συμπεράσματα που συστηματοποίησε και πρόβαλε ο Μάο Τσε Τουνγκ στην πορεία του θυελλώδους αντιρεβιζιονιστικού αγώνα στη δεκαετία του '60.

Τα συμπεράσματα που ανέδειξε ο αντιρεβινιστικός αγώνας, δεν μπορεί φυσικά να θεωρηθούν «τελειωμένα» και απόλυτα, και υπάρχουν ζητήματα στα οποία η έρευνα θα πρέπει να αναπτυχθεί, παίρνοντας υπόψην και όλα τα καινούργια στοιχεία που μπορεί να προσκομίζει η εξέλιξη. Αλλά είναι σίγουρο επίσης, πως μόνο ξεκινώντας από τις θεμελιώδεις αλήθειες που αναδείχτηκαν μέσα από το μεγάλο αυτό αγώνα, οι κομμουνιστές θα μπορέσουν να φωτίσουν πραγματικά τα σημερινά προβλήματα, ώστε να προσανατολίσουν σωστά όλες τις αγωνιστικές λαϊκές δυνάμεις και να συμβάλουν για να διαλυθεί η σύγχυση που τόσο πλατιά έχει καλλιεργηθεί.

Οι μαρξιστές - λενινιστές στον αγώνα εναντίον του σύγχρονου ρεβιζιονισμού με κέντρο την ρεβιζιονιστική κλίκα που αναρριχήθηκε στην εξουσία στην Σοβ. Ένωση μετά το 20⁰ συνέδριο του ΚΚΣΕ, προειδοποίησαν και κατάγγειλαν ξεκάθαρα ότι αυτό που προωθούνταν στην Σ.Ε. δεν ήταν η οικοδόμηση κανενός «κομμουνισμού» όπως διατείνονταν οι ρεβιζιονιστές, αλλά η διαδικασία ανατροπής του σοσιαλισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού, δεν ήταν η εδραίωση της προλεταριακής εξουσίας, αλλά της εξουσίας της νέας αστικής τάξης.

Κανένας άλλος έξω απ' το διεθνές μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα δεν έκανε παρόμοιες διαπιστώσεις, που αν η σημασία τους είχε έγκαιρα συνειδητοποιηθεί από τις πλατιές μάζες των κομμουνιστών παντού στον κόσμο, ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει πολύ διαφορετική τροπή. Όχι μόνο δεν έκαναν παρόμοιες διαπιστώσεις, αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Είτε πρόκειται για τους ρεβιζιονιστές που ακολουθούσαν και λιβάνιζαν την πολιτική των Χρουστσώφ - Μπρένζιεφ - Γκορμπατσώφ, είτε πρόκειται για τους τροτσκιστές και τις διάφορες ποικιλίες τους, που υποστήριζαν ως το τέλος σαν σπουδαία... «πολιτική επανάσταση», την πολιτική που ξεθεμελίωσε κάθετι που θύμιζε σοσιαλισμό, στο όνομα της καταδίκης του «σταλινισμού».

Οι μαρξιστές - λενινιστές δεν έχουν καμία ανάγκη να διεκδικούν δάφνες «δικαίωσης». Αλλά και δεν μπορούν να μην σημειώσουν πόσο μακριά από τα πράγματα παραμένουν όλοι εκείνοι, που αν και κάνουν συχνά επιδείξεις μαρξιστικής πολυγνωσίας, όχι μόνο στάθηκαν στο παρελθόν ανίκανοι να ξεχωρίσουν το δεξί απ' το αριστερό, αλλά και σήμερα, παρά τα όσα έχουν συμβεί και παρά τα όσα ξεκάθαρα πλέον έχουν αποδειχθεί, επιμένουν να αγνοούν, να αντιμετωπίζουν υποτιμητικά και να «σνομπάρουν» τα συμπεράσματα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα, να βλέπουν σαν ανάξια λόγου αυτή την κρίσιμη για το διεθνές κίνημα περίοδο, και να αντιμετωπίζουν με τις παρωπίδες των προκαταλήψεων που καλλιέργησε ο αναθεωρητισμός έναντι στον Μάο και τους μαρξιστές - λενινιστές.

Τα κείμενα που περιέχονται στην έκδοση αυτή, συνοψίζουν τις βασικές απόψεις του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος για την καπιταλιστική παλινόρθωση. Δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Λαϊκός Δρόμος», στη σειρά «θεωρητικά και πολιτικά κείμενα» στα πλαίσια της προσυνεδριακής διαδικασίας για το 3ο συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ.

Οι «ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο εκδοτικής δραστηριότητας, παρουσιάζουν τη σειρά αυτή, αποβλέποντας να συμβάλουν έτσι στο φώτισμα των προβλημάτων και στην υποβοήθηση και το κέντρισμα του ευρύτερου, ιδεολογικοπολιτικού προβληματισμού.