Στα πρώτα χρόνια της δράσης του ΚΚΕ δεκάδες μέλη του και συνδικαλιστικά στελέχη του εργατικού κινήματος είχαν εκτοπιστεί σε ορισμένα νησιά, όπως η Νάξος, η Φολέγανδρος κ.α. με βάση το Νόμο 121/1913 περί καταπολέμησης της ληστείας, που προέβλεπε τη διοικητική εκτόπιση και υπόπτων για «διατάραξη της δημόσιας ασφαλείας».
Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 και τόσο περισσότερο, όσο δυνάμωνε το ΚΚΕ, οργανώνοντας και καθοδηγώντας εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, δυνάμωναν και τα αστυνομικά και τρομοκρατικά μέτρα σε βάρος του από την πλευρά των αντιδραστικών κυβερνήσεων. Σε αυτή ακριβώς την περίοδο συστηματοποιήθηκε και το μέτρο της διοικητικής εκτόπισης κομμουνιστών και άλλων αριστερών λαϊκών αγωνιστών, με την ενίσχυση και τον «εκσυγχρονισμό», σε αντιδραστική πάντα κατεύθυνση, της σχετικής νομοθεσίας.
Με το από 19 Απριλίου 1924 Νομοθετικό Διάταγμα «Περί συστάσεως εν εκάστω Νομώ Επιτροπών επί της Δημοσίας Ασφαλείας» (ΦΕΚ Τ.Α. αριθ. 91 21 Απριλίου 1924), καθιερωνόταν, για πρώτη φορά, ένας συγκεκριμένος μηχανισμός για την επιβολή διοικητικής εκτόπισης. Αυτός ο μηχανισμός, θα εξυπηρετούσε ευρύτερες και μακροχρόνιες ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος, πέραν από την καταπολέμηση της ληστείας, που υποτίθεται ότι ήταν ο στόχος του. Πραγματικά οι Επιτροπές Δημοσίας Ασφαλείας χρησιμοποιήθηκαν, σε πλατύτατη κλίμακα, για την εκτόπιση δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αριστερών αγωνιστών, στη διάρκεια πολλών δεκαετιών, ως και την περίοδο της δικτατορίας της 21ης Απρίλη 1967.
Δυο χρόνια μετά, στον καιρό της Παγκαλικής δικτατορίας, ακολουθεί το από 5 Μαΐου 1926 Ν.Δ. «Περί τροποποιήσεως Νομ. διατάγματος περί συστάσεως Επιτροπών Δημ. Ασφαλείας και προσθήκη διατάξεως περί υπερορίας» (ΦΕΚ Τ.Α. αριθ. 178 2 Ιουνίου 1926). Εδώ η προσθήκη της διάταξης διευρύνει τη δικαιοδοσία των Επιτροπών Δημοσίας Ασφαλείας, έτσι ώστε αυτές να μπορούν να επιβάλλουν βαριές ποινές εκτόπισης, έως και τριετίας, στα μέλη του ΚΚΕ, με ψεύτικες, κατασκευασμένες κατηγορίες «περί διαπράξεως πράξεων ή διαδόσεως ιδεών αντικειμένων εις τα κυριαρχικά του Κράτους δικαιώματα ή αποβλεπουσών εις αφαίρεσιν τμημάτων τούτου υπό τύπον αυτονομίας ή προσαρτήσεως εις τα όρια άλλου Κράτους ή καθ' οιονδήποτε άλλον τρόπον μεταβολήν των ορίων του ή αντικειμένων εις την δημοσίαν τάξιν, ησυχίαν και ασφάλειαν της Χώρας».
Σε συνέχεια, στις 24 Ιούλη 1929, επί πρωθυπουργίας Ελ. Βενιζέλου, εκδίδεται ο Νόμος 4229 Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών (ΦΕΚ Τ.Α. αριθ. 245 25 Ιουλίου 1929). Στο Άρθρον 1 του Νόμου αυτού οριζόταν:
«1. Όστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον εξ μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται δια της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον.
Με τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις.
2. Ως ιδιαιτέρα επιβαρυντική περίπτωσης θεωρείται η εκτέλεσις της πράξεως εν δημοσίω τόπω παρόντων πολλών, ή δια του τύπου, ή εάν ο προσηλυτισμός ενεργείται δια χρημάτων, ή απευθύνεται προς ανηλίκους, στρατιωτικούς εν γένει, ή δημοσίους λειτουργούς».
Ο νόμος αυτός παρέμεινε γνωστός ως «Ιδιώνυμο» γιατί καθιέρωνε ένα καινούργιο αδίκημα «με ίδιον χαρακτήρα» και σαν τέτοιο αδίκημα, ιδιώνυμο όριζε την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση.
Με το νόμο 4229 του 1929 καθιερώθηκε και η δικαστική εκτόπιση, εκτός από τη διοικητική εκτόπιση που είχε ήδη καθιερωθεί και συστηματοποιηθεί με τα νομοθετικά διατάγματα της 19 Απρίλη 1924 και της 5 Μάη 1926.
Έτσι «ολοκληρώθηκε» το αντιδημοκρατικό νομικό πλαίσιο της εκτόπισης κομμουνιστών και άλλων αριστερών και προοδευτικών πολιτών.