Συντρόφισσες και σύντροφοι,
αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Η σημερινή εκδήλωση της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη ζωή, το έργο και τη δράση του σύντροφου Ισαάκ Ιορδανίδη, του επαναστάτη κομμουνιστή που πρωτοστάτησε στην ίδρυση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και αφιέρωσε ολόψυχα τη ζωή του στη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας, στη μεγάλη υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Ο σ. Ισαάκ ατσαλώθηκε μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ και στην εποποιία των αγώνων του λαού μας, ενάντια στη χιτλεροφασιστική κατοχή, στις διώξεις της μεταβαρκιζιανής περιόδου, στο κολαστήριο της Μακρονήσου και στους τόπους εξορίας του μετεμφυλιακού κράτους απ’ όπου πέρασε παλικαρίσια όλες τις φοβερές δοκιμασίες, αλύγιστος και ατρόμητος μαχητής του δίκιου και της λευτεριάς του λαού μας. Οπλισμένος μέσα σε πολύχρονους επαναστατικούς αγώνες με αυτά τα εφόδια απέναντι στους ταξικούς εχθρούς, όρθωσε το ανάστημά του, αντιτάχθηκε και εξεγέρθηκε εναντίον του ρεβιζιονισμού, βαδίζοντας κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης ύστερα από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956, πρωτοστατώντας στη χώρα μας στο θυελλώδη αντιρεβιζιονιστικό αγώνα της δεκαετίας του ’60 και στην ιστορική πρωτοβουλία της ίδρυσης του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Μια τέτοια ιστορική πρωτοβουλία απαιτούσε ακλόνητη πίστη και προσήλωση στις επαναστατικές αρχές και τους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αδιάλλακτη πάλη απέναντι στη γραμμή και τους φορείς της ηττοπάθειας του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, σιδερένια θέληση και αποφασιστικότητα μπροστά σε μια ευθύνη ιστορικού καθήκοντος.
Και ακριβώς σε μια τέτοια ιστορική ευθύνη ανταποκρίθηκε επάξια ο Ισαάκ Ιορδανίδης σηκώνοντας στους ώμους του από τη θέση του Γραμματέα της Οργάνωσης, το κύριο βάρος της μεγάλης προσπάθειας, προχωρώντας με το Γιάννη Χοντζέα και μια μικρή ομάδα ομοϊδεατών επαναστατών, συνεξόριστων στον Άη – Στράτη, στην ίδρυση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και στην έκδοση της «Αναγέννησης», το 1964, υψώνωντας τις σημαίες του θυελλώδους αντιιμπεριαλιστικού και αντιρεβιζιονιστικού αγώνα και ρίχνοντας τις βάσεις για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης.
Οι ιδρυτές του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, όπως ο σ. Ισαάκ, πρόβαλλαν μια γενική πολιτική γραμμή που καλούσε σε αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, σε αντιπαράθεση με την πολιτική των ρεβιζιονιστών που αρνούνταν τον αντιαμερικάνικο, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, περιορίζοντας την πάλη των λαϊκών μαζών σε επιμέρους βελτιώσεις του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, μετατρέποντας έτσι την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα σε εξάρτημα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης.
Αυτοί οι μεγάλοι αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι εξακολουθούν να διατηρούν ακέραια τη σημασία και την αξία τους όλο το διάστημα που πέρασε από τότε, ενώ τα τελευταία χρόνια οι στόχοι αυτοί ήρθαν με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα, ύστερα από την απροκάλυπτη, θεσμοθετημένη μορφή που πήρε η κυριαρχία των ιμπεριαλιστών στη χώρα μας με τα λαομίσητα μνημόνια. Επίσης, διατηρεί ακέραια τη σημασία και την αξία της και γίνεται όσο ποτέ επίκαιρη η αντιπαράθεση με την πολιτική του ρεβιζιονισμού, καθώς και σήμερα είτε αποδέχεται και εξωραΐζει απροκάλυπτα την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε απαρνιέται τα μεγάλα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και εναντιώνεται στον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και για την εθνική ανεξαρτησία, όπως κάνει το ΚΚΕ, στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού.
Η ιστορία μίλησε και δικαίωσε τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιρεβιζιονιστικά λάβαρα που ύψωσαν οι ιδρυτές του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος καθώς η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο 20ο συνέδριο, οδήγησε βαθμιαία στην πλήρη και ανοιχτή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σ. Ένωση και στη διάλυσή της, όπως και στη διάλυση του ΚΚΣΕ, στην κατάρρευση επίσης όλων των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και σε διάλυση πληθώρας ψευτοκομμουνιστικών κομμάτων, επιβεβαιώνοντας έτσι τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα και την ολοκληρωτική χρεοκοπία του ρεβιζιονισμού και δικαιώνοντας την ιστορική πρωτοβουλία που ανέλαβαν οι μαρξιστές – λενινιστές για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σε επαναστατικές βάσεις.
Στη διάρκεια των πενήντα και πλέον χρόνων ύπαρξης και δράσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, η γενική γραμμή που πρόβαλλε πάνω στα βασικά προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος δικαιώθηκε μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της μεγάλης πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό.
Αν το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα σε όλο το διάστημα της πολυκύμαντης ιστορίας του άντεξε τα τραντάγματα και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού αγώνα και παρά την κρίση, την υποχώρηση και τις διασπάσεις που σημειώθηκαν στις γραμμές του δεν έχασε ποτέ τον επαναστατικό χαρακτήρα και προσανατολισμό του, βρέθηκε και βρίσκεται στις πρώτες γραμμές των αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ντόπια μεγαλοαστική τάξη, αυτό συνδέεται με τις ιστορικές καταβολές και τις ρίζες που είχε μέσα στους επαναστατικούς αγώνες του λαού μας στην περίοδο του ηρωικού ΚΚΕ, αυτό συνδέεται με τα γερά θεμέλια που έβαλαν οι ιδρυτές του, με τα αγκωνάρια που έριξε η «Αναγέννηση» στις βάσεις του.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Αν ήταν αποφασιστική η συμβολή του σ. Ισαάκ στην ίδρυση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και για το δρόμο που χάραξε, δεν ήταν λιγότερο σημαντική η συμβολή του την επόμενη περίοδο για το ξεπέρασμα των οδυνηρών συνεπειών της κρίσης και των διασπάσεων του ξέσπασε στο διεθνές και στο δικό μας κίνημα.
Συνοψίζοντας απολογιστικά τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες του κινήματος και ιδιαίτερα την πικρή πείρα που αποκτήθηκε από τα λάθη του παρελθόντος και την εξαιρετικά αρνητική κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, ο σ. Ισαάκ καταλήγει σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα και διδάγματα ήδη από το 1982 – 83, που διατυπώνονται σε «Θέσεις» το 1984.
Και το βασικό δίδαγμα που προβάλλει από τότε σταθερά και επίμονα μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του και για το οποίο αγωνίστηκε να πάρει σάρκα και οστά είναι το επιτακτικό καθήκον της ενότητας των μαρξιστών – λενινιστών σε επαναστατικές βάσεις στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης.
Θεωρώντας ακριβώς πως το ενωμένο μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να γίνει ο πυρήνας και η κινητήρια δύναμη της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αναδημιουργίας του κόμματος της εργατικής τάξης.
Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση του σ. Ισαάκ συνέβαλε ώστε να διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση στο κίνημά μας, μετά τις αρνητικές εξελίξεις της περιόδου 1976 – 1982, να ανακοπεί η πορεία κρίσης και κατακερματισμού των δυνάμεών του, να προχωρήσει η επανένωση των δυνάμεων του Μ-Λ ΚΚΕ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και σταδιακά φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας να ξεφύγουμε από το πνεύμα μιας άγονης αντιπαράθεσης και πολεμικής και να καλλιεργηθεί ένα πνεύμα συντροφικότητας και συσπείρωσης των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων.
Θυμάμαι τον σ. Ισαάκ, από τις αρχές της δεκαετίας του 90, αλλά και στη συνέχεια, να μας συμβουλεύει και να μας παροτρύνει επίμονα να απευθύνουμε προτάσεις, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που θα συνενώνουν τις μαρξιστικές – λενινιστικές δυνάμεις και θα δημιουργούν μια νέα δυναμική μέσα στο λαϊκό κίνημα. Κι όταν δεν απέδιδαν οι προσπάθειές μας τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, επέμεινε πως πρέπει να συνεχίσουμε ξανά και ξανά, να επιχειρούμε μέσα από συντονισμένες και συνειδητές προσπάθειες ενταγμένες στην προοπτική της ενότητας των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων.
Δεν είναι τυχαίο αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, ότι η ομιλία του σ. Ισαάκ, πριν λίγους μήνες στην εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης» τελείωνε με τα παρακάτω λόγια: «Το πιο μεγάλο δίδαγμα, που μας κληροδοτεί η «Αναγέννηση», είναι το καθήκον να αγωνιστούμε σταθερά για τη συσπείρωση όλων των μαρξιστών – λενινιστών, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, για τη δημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού μαρξιστικού – λενινιστικού ΚΚΕ, ενός κόμματος βασισμένου στις ιδεολογικές – πολιτικές – οργανωτικές αρχές, που διατύπωσε ο Λένιν για το νέο τύπου κόμμα της εργατικής τάξης».
Η «Αναγέννηση» χάραξε το γενικό προσανατολισμό, διαμόρφωσε την ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα και έθεσε τα θεμέλια που πάνω τους συνεχίζει να χτίζεται το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας και γι’ αυτό παραμένει μέχρι και σήμερα η δουλειά της «Αναγέννησης» κοινό κτήμα όλου του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος και των οργανώσεών του.
Έτσι ακριβώς και η προσφορά και το έργο του σ. Ισαάκ ξεφεύγουν από τα πλαίσια του Μ-Λ ΚΚΕ, περνούν στην ιστορία και γίνονται κοινό κτήμα του μαρξιστικού – λενινιστικού, του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος.
Στον σ. Ισαάκ και σε όλους τους συντρόφους που αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή και έφυγαν, οφείλουμε ξεχωριστή τιμή και ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη προσφορά τους στην υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος και στον αγώνα τους για τη δημιουργία και ανάπτυξη του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Βαδίζοντας σ’ αυτή την πορεία που χάραξαν, εμείς, έχουμε χρέος, πενήντα χρόνια μετά την ίδρυση του κινήματός μας και μπροστά στα 100 χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση και την ίδρυση του ηρωϊκού ΚΚΕ, να συνεχίσουμε αυτό τον αγώνα και να παραμείνουμε αταλάντευτα προσηλωμένοι στο στόχο της ενότητας των μαρξιστών – λενινιστών και της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, εμπνεόμενοι από τον αγώνα και τις θυσίες των κομμουνιστών, όλων των λαϊκών αγωνιστών, που έδωσαν τη ζωή τους και την ψυχή τους , όπως ο σ. Ισαάκ, στο φωτεινό αγώνα για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, τη Λευτεριά και την Εθνική Ανεξαρτησία της πατρίδας μας, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για τη μεγάλη υπόθεση της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Αντώνης Παπαδόπουλος