Συντρόφισσες, σύντροφοι,
συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
φίλες και φίλοι,
Συγκεντρωθήκαμε σ’ αυτή την πολιτική εκδήλωση μνήμης και τιμής για τη ζωή, τη δράση και το έργο του Ισαάκ Ιορδανίδη.
Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής σε ηλικία 14 ετών γίνεται μέλος της ΕΠΟΝ. Δραστήριος, φιλομαθής, ηθικός και ακέραιος χαρακτήρας, προχωρά γρήγορα και γίνεται ένα από τα νεότερα μέλη του ΚΚΕ Γιαννιτσών.
Λόγω ικανότητάς του μιλά σε συγκεντρώσεις και για να κρύψει το νεαρό της ηλικίας του φορά ψεύτικο μουστάκι και τραγιάσκα. Εμψυχώνει και ενημερώνει για τον αγώνα και τους σκοπούς του κόμματος του προλεταριάτου, του ΚΚΕ.
Γίνεται στόχος φασιστικών ομάδων που δρουν στην περιοχή, κινδυνεύει. Το 1946 φεύγει μαζί με την οικογένειά του για τον Πειραιά. Η οργάνωση στα Γιαννιτσά του δίνει επαφή με την οργάνωση της Δραπετσώνας, συνοικίας με χιλιάδες εργάτες λόγω της ύπαρξης εργοστασίων. Πιάνει δουλειά στη Βιομηχανία Παραγωγής Λιπασμάτων και αναλαμβάνει ως επικεφαλής κομματικής επιτροπής εργατών. Οργανώνει και κινητοποιεί τους εργάτες που διεκδικούν. Τον απολύουν. Γίνεται στόχος της Ασφάλειας, που τον συλλαμβάνει αρκετές φορές εξασκώντας του ψυχολογική και σωματική βία. Όμως ανυπόταχτος και σταθερός στις ιδέες του, συνεχίζει τον αγώνα. Τον συλλαμβάνουν και τον εξορίζουν στην Ικαρία . Περνά και από το κολαστήριο της Μακρονήσου. Στο άκουσμα της φωνής των φυλάκων – βασανιστών «Ποιος είναι κομμουνιστής, να κάνει ένα βήμα μπροστά», είναι από τους πρώτους, δείχνοντας υψηλό φρόνημα και παράδειγμα να μη λυγίσουν.
Στον Άη – Στράτη παρακολουθεί και μορφώνεται. O Αντώνης Φλούντζης - γιατρός στον Άη – Στράτη - στο βιβλίο του ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΑΗ- ΣΤΡΑΤΗ 1950 -1956, σελίδα 93, γράφει : «…γίνονται επίσης μαθήματα ξένης γλώσσης σε συνδυασμό με τη φιλοσοφία. Δάσκαλος της γαλλικής ήταν ο Πέτρος Πλούτσης και σα βάση είχε ένα βιβλίο του Πόλιτζερ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ). Όταν ζήτησε να γράψουν έκθεση, έγραψαν μόνο δύο. Ο Ισαάκ Ιορδανίδης και ο Θανάσης Χατζής. Την πρώτη τη χαρακτήρισε αριστούργημα πολιτικής έκθεσης και τη δεύτερη αριστούργημα λογοτεχνίας…»
Στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις που διεξάγονται, σταθερός αταλάντευτος, μαχητικός, υπερασπίζεται τις μαρξιστικές – λενινιστικές θέσεις και συσπειρώνει κι άλλους εξόριστους συναγωνιστές του που τον αποκαλούν «το διαμάντι μας».
Με το κλείσιμο των στρατοπέδων εξορίας το 1962 επιστρέφει στη Δραπετσώνα και εντάσσεται στην οργάνωση σαν απλό μέλος. Οι αντιπαραθέσεις συνεχίζονται και αναγκάζονται να φέρνουν υψηλόβαθμα στελέχη (Κακουλίδης, Κεπέσης) για να τον αντιμετωπίσουν. Όμως μάταια προσπαθούν να τον απομονώσουν .
Ανήσυχο πνεύμα, όπως ήταν, προσπαθεί για το μέλλον του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της χώρας μας. Στόχος του, όλοι οι μαρξιστές – λενινιστές να βρεθούν σε ένα κόμμα. Μετά την επιστροφή του από την εξορία της Απριλιανής χούντας το 1972, συνεχίζει να παλεύει ακατάβλητος σε όλους τους τομείς. Παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες του Μ-Λ ΚΚΕ, γράφει και αποτυπώνει τη μακρόχρονη πείρα του με τίμιο καθαρό, κατανοητό λόγο. Στη ζωή της οργάνωσης συνεπής.
Στη Δραπετσώνα, όσοι τον γνώρισαν, τον αγάπησαν για την ανθρωπιά του, την ισχυρή προσωπικότητά του, τη βοήθεια που προσέφερε απλόχερα. Χαιρόσουν την παρουσία του παντού, στα νοσοκομεία, στο σπίτι, ακόμη και στη μεγάλη λύπη έδινε το παρών του ακούραστα. Όλοι οι παλιοί σύντροφοι δέχτηκαν την παρουσία του στο κρεβάτι του πόνου και όχι μόνο μία φορά. Για παράδειγμα, όταν πέθανε ο Τάσος Αγγελόπουλος, παλιός σύντροφός του, ο οποίος ήταν χωρίς συγγενείς, επισκεπτόταν αδιάλειπτα τον τάφο του για να τον φροντίσει.
Ακόμη και αυτοί που δεν συμφωνούσαν μαζί του, τον χαιρετούσαν με σεβασμό και ρωτούσαν τη γνώμη του για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας.
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες, όμως η πρόθεσή μου δεν είναι αυτή. Ένα δείγμα ήθελα να σας δώσω. ΄Αλλωστε, ο ίδιος θα μου έλεγε : «Ας τα αυτά, προχωράμε. Η πολιτική γραμμή είναι αυτή που καθορίζει τα πάντα».
Η ιστορία θα γράψει για τον Ισαάκ Ιορδανίδη γιατί την έγραψε με το αίμα του, με τη διαδρομή του.
Μέχρι την τελευταία του πνοή υπήρξε σεμνός, πραγματικός κομμουνιστής.
Ο Ισαάκ θα ζει για πάντα στο νου και στις καρδιές μας.
Αντώνης Φωτιάδης