Συντρόφισσες και σύντροφοι, αγαπητοί φίλοι,
Η σημερινή εκδήλωση για να τιμήσουμε τη μνήμη και την ξεχωριστή, καθοριστικής σημασίας, συνεισφορά τού σ. Ισαάκ Ιορδανίδη στο μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, γίνεται σε μια συγκυρία, ιδιαίτερα κρίσιμων για το μέλλον της λαϊκής υπόθεσης εξελίξεων στη χώρα μας, καθώς και μιας επικίνδυνης κλιμάκωσης των ανταγωνισμών και συγκρούσεων, της εξάπλωσης των εστιών έντασης και ανάφλεξης και των κάθε είδους ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων διεθνώς.
Η απώλεια του Ισαάκ, ήρθε πράγματι σε μέρες σημαδιακές. Τέτοιες είναι και τούτες οι μέρες, όπου η κυβέρνηση της υποτιθέμενης Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, στροβιλίζεται και παλινωδεί ασυνάρτητα μέσα στα αναμενόμενα και κραυγαλέα πλέον αδιέξοδά της.
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,
Όσο ο λαός θα παραμένει στη γωνία, θα δυναμώνουν οι αντιλαϊκοί εκβιασμοί για «λύσεις» μέσα στα πλαίσια της θεσμοθετημένης ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας και της μνημονιακής διάλυσης. Ο ρεφορμισμός, πρόσφερε ανέκαθεν, από γεννησιμιού του, υπηρεσίες, όχι στην εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, αλλά στις κυρίαρχες τάξεις. Και αυτό εξακολουθεί, ενσωματωμένος ως το μεδούλι, και τώρα να κάνει. Εξωραΐζοντας και διαιωνίζοντας την ευρω-αμερικανοδουλεία, υποθηκεύοντας το λαϊκό κίνημα, υπονομεύοντας την υπόθεση του λαού και της Αριστεράς αλλά και αυτοϋπονομευόμενος έτσι, ο ίδιος, όπως τώρα, που τραυλίζει κηρύγματα συνθηκολόγησης και πλήρους υποταγής μεταμφιεσμένα κακότεχνα σε «ανένδοτο», μπροστά στις ανελέητες επιθέσεις της διεθνούς και εσωτερικής αντίδρασης.
Ο λαός πρέπει να βγει ξανά στο προσκήνιο! Πώς να δουλέψουμε για να υπηρετήσουμε σωστά το σκοπό αυτό σε σύνδεση με τους γενικότερους σκοπούς του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος – μέσα από ποιους δρόμους και με ποιους τρόπους θα συμβάλλουμε για να ανασχεθεί η διάβρωση και οργανωτική αποσύνθεση του μαζικού κινήματος, για να ξεριζωθούν οι ψευδαισθήσεις, για να οργανωθεί αποτελεσματικά η ταξική πάλη και να περάσει ο λαϊκός παράγοντας απ’ την απραξία και την καθήλωση, στο δυνάμωμα του μαζικού λαϊκού αγώνα;
Ποιες ιδιαίτερες υποχρεώσεις μπαίνουν μπροστά στο κίνημά μας, που χρειάζεται σταθερά και επίμονα να εργαστούμε για να τις εκπληρώσουμε;
Οι συνθήκες που διαμορφώνονται απαιτούν αξιόπιστες γενικεύσεις των εμπειριών, και σε κάθε περίπτωση απαιτούν περίσκεψη, στερεότητα, αντοχή και συναίσθηση των καιρών και των επαναστατικών καθηκόντων.
Τέτοια γνωρίσματα, στην πιο υψηλή και αυστηρή τους εκδοχή, χαρακτήριζαν αναμφισβήτητα την αδρή προσωπικότητα του σ. Ισαάκ, που πέρασε πλέον στην ιστορία. Ο Ισαάκ «έφυγε» στις 19 Απριλίου 2015, και έχουμε έκτοτε στερηθεί την άμεση συμβολή του, την αυτοπρόσωπη στήριξη και πολύτιμη βοήθεια που πρόσφερε, αδιάλειπτα ως το τέλος του, στην πάλη μας.
Η απουσία του κάνει ασφαλώς τώρα πιο βαρύ για το κίνημά μας, το έργο της αντιμετώπισης των ιδιαίτερα απαιτητικών προβλημάτων που αναδύονται.
Αν και ο ίδιος ο Ισαάκ δεν είναι πλέον μαζί μας, παραμένουν ζωογονητικά παρούσες στα γραπτά που μας κληροδότησε, βασικές ιδέες, θέσεις και προτάσεις για τα προβλήματα του κινήματος, που σε διάφορες περιόδους επεξεργαζόταν, διατύπωνε και εμπλούτιζε. Χρειάζεται να μελετήσουμε, να βαθύνουμε και να αξιοποιήσουμε τις ιδέες αυτές για τους σκοπούς του κινήματός μας. Να κάνουμε πράξη (όπως παρότρυνε στον καιρό του ο Λένιν) το παλιό εκείνο σύνθημα του Λήμπκνεχτ: Να μελετάμε, Να προπαγανδίζουμε, Να οργανώνουμε.
Ο Ισαάκ επαναξιολογώντας με κριτικό πνεύμα προηγούμενες φάσεις του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, υπογράμμιζε τη σημασία όχι μόνο της επεξεργασίας και εφαρμογής στην πράξη μιας σωστής πολιτικής ταχτικής, αλλά και την ανάγκη διαμόρφωσης και ανάπτυξης ενός σωστού στυλ πολιτικής δουλειάς. Το κυριότερο – έλεγε ο Ισαάκ – βρίσκεται στο να κατορθώνουμε να χρησιμοποιούμε κάθε φορά τους καλύτερους τρόπους για την αποκατάσταση ζωντανής επαφής με τις μάζες και τα προβλήματά τους : «Αντί να καταφεύγουμε στα βροντερά λόγια, τα βαριά επίθετα και την κούφια φραστική αδιαλλαξία, είναι προτιμότερο να επιχειρηματολογούμε αναλυτικά, προβάλλοντας στοιχεία και γεγονότα, έτσι ώστε να ανοίγουμε δρόμους επικοινωνίας και διαλόγου με τον κόσμο, στον οποίο απευθυνόμαστε. Κι αυτό απαιτεί, όχι μόνο να καταγγέλλουμε την πολιτική των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, αλλά και να προβάλλουμε πειστικά, με τρόπο προσιτό για τις λαϊκές μάζες, τη δική μας πολιτική, τις δικές μας λύσεις για τα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας, τις δικές μας προτάσεις για την πορεία του τόπου μας».
Αυτή η κατεύθυνση είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με την αντίστοιχη του σημερινού ΚΚΕ. Ανάμεσα στις σημειώσεις που μας άφησε ο Ισαάκ, μια απ’ αυτές, πολύ συνοπτικά, κριτικάροντας τη «στρατηγική» του ΚΚΕ, τη «σοσιαλιστική επανάστασή» του και την «εργατική εξουσία» του, αλλά και τον τρόπο δράσης και προπαγάνδισής της, παρατηρεί χαρακτηριστικά:
«Είναι όχι μόνο ανεδαφική αλλά και επικίνδυνη, αφού αποπροσανατολίζει τις λαϊκές μάζες και το μαζικό κίνημα από υπαρκτούς ρεαλιστικούς στόχους που μπορούν να κατακτηθούν, ιδιαίτερα στο κεφάλαιο της διεκδίκησης άμεσων οικονομικών και πολιτικών αιτημάτων για ψωμί, δουλειά, δημοκρατικές ελευθερίες. Είναι και ο τρόπος που προπαγανδίζει τις θέσεις του το ΚΚΕ, όταν κάθε παρέμβαση των μελών και στελεχών του, γραπτή (στον τύπο) ή προφορικά στα κανάλια, πάντα ακόμα και για το λιγότερο σημαντικό ζήτημα κλείνει με φράσεις ή αναφορές άμεσες ή έμμεσες στην «εργατική εξουσία», που μόνο αυτή τάχα θα λύσει το κάθε λαϊκό πρόβλημα. Έτσι όμως απλά δυσφημείται ο σοσιαλισμός».
Ανασκοπώντας σήμερα βασικές πτυχές της ζωής, της δράσης και της συνεισφοράς του Ισαάκ, μια από τις σπουδαιότερες και πιο κρίσιμες είναι εκείνη που αφορά τα διεθνιστικά μας καθήκοντα. Πολύ σημαντικό κεφάλαιο της πορείας και δράσης του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, ήταν η σχέση του με το διεθνές μαρξιστικό – λενινιστικό κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά η σχέση του με το ΚΚ Κίνας καθώς και το ΚΕ Αλβανίας, που έδωσαν στη θυελλώδη δεκαετία του ’60, μια τεράστια συμβολή στον επαναστατικό αγώνα των κομμουνιστών, παντού στον κόσμο, ενάντια στο ι ρεβιζιονισμό και την αντισοσιαλιστική πολιτική της παλινόρθωσης του καπιταλισμού που εφάρμοζαν οι ρεβιζιονιστές και που όλοι ξέρουμε σήμερα πού οδήγησε.
Η ιστορική πορεία, οι κατακτήσεις και οι πραγματοποιήσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης ιδιαίτερα στην Κίνα του Μάο, ενέπνεαν και ενθάρρυναν πράγματι τους κομμουνιστές μαρξιστές – λενινιστές της Ελλάδας. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Ισαάκ « Αυτό αφορά ιδιαίτερα, τους νέους δρόμους που άνοιξε η Κινέζικη Επανάσταση, τις ιστορικές εμπειρίες που πρόσφερε η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, καθώς και τις γενικεύσεις της ιστορικής πείρας των επαναστατικών αγώνων του κινεζικού λαού και των λαών όλου του κόσμου, όπως αποτυπώθηκαν σε μια σειρά ντοκουμέντα του ΚΚ Κίνας και ειδικά στα έργα του Μάο Τσετούνγκ, που πλούτισαν και ανέπτυξαν παραπέρα το μαρξισμό – λενινισμό».
Απ’ την άλλη πλευρά, το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα, δέχτηκε πολύ αρνητικές επιδράσεις, όταν κατοπινά, συντελέστηκαν οππορτουνιστικές ανατροπές στο ΚΕΑ και το ΚΚ Κίνας, και πιο ειδικά όταν η ρεβιζιονιστική κλίκα του Τεγκ Χσιάο Πίνγκ κυριάρχησε στο ΚΚ Κίνας και έμπασε τη Λ.Δ. Κίνας στο δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Αν και ως ένα βαθμό ήταν αναπόφευκτο να δεχτεί το κίνημά μας τις αρνητικές επιδράσεις από τις ανατροπές που συντελέστηκαν, δεν ήταν ωστόσο καθόλου αναπόφευκτο αυτές οι επιδράσεις να προσλάβουν χαρακτήρα βαθειών τρανταγμών και να προκαλέσουν σοβαρές διαλυτικές καταστάσεις σε ορισμένες περιπτώσεις. Το ότι αυτό έγινε, έχει σχέση με τον τρόπο που είχε οικοδομηθεί το κίνημά μας, με τις γενικές αδυναμίες και τα λάθη που σημειώθηκαν στην οικοδόμησή του. Ο σ. Ισαάκ στο κείμενό του με ημερομηνία 6 Φλεβάρη 2000 «Για το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αριστερά» και στο «Λαϊκό Δρόμο», διατυπώνει τα παρακάτω αξιοπρόσεκτα: «...οι ίδιοι εσωτερικοί αγώνες στο κίνημά της, οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις στους κόλπους του, καθορίστηκαν σε σημαντικό βαθμό, από τα προβλήματα, τις διαφωνίες και αντιπαραθέσεις στο διεθνές μ-λ κομμουνιστικό κίνημα. Στην πραγματικότητα, δόθηκε συχνά μια τόση βαρύτητα και προσοχή στα προβλήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ώστε να υποτιμηθούν τα ουσιαστικά προβλήματα της εσωτερικής ανάπτυξης του κινήματός μας και να μη δοθεί η προσοχή που έπρεπε στη μελέτη και αντιμετώπιση ακριβώς αυτών των προβλημάτων.
Προκύπτει από τα παραπάνω, ένα βασικό συμπέρασμα. Πως στην πάλη για την απελευθέρωση του λαού μας από την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, πρέπει να στηριζόμαστε, πριν απ’ όλα, στις δικές μας δυνάμεις και ταυτόχρονα να εφαρμόζουμε σταθερά την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτό σημαίνει να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό και αυτόνομο επαναστατικό κίνημα στον τόπο μας, που ενώ θα διατηρεί και θα αναπτύσσει τους διεθνιστικούς δεσμούς του με τα άλλα τμήματα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, θα διαφυλάσσει, ταυτόχρονα, την ανεξαρτησία του, την ικανότητά του να χαράζει τη γραμμή του και να καθορίζει τα καθήκοντά του με ανεξάρτητο τρόπο. Αυτό απαιτεί να δεθούμε γερά με τον τόπο μας και με τα προβλήματά του και να έχουμε σαν κύριο προσανατολισμό την πραγματοποίηση της επανάστασης στη χώρα μας. Προωθώντας την επαναστατική υπόθεση του λαού μας, συμβάλλουμε και στην προώθηση της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας».
Σύντροφοι, συντρόφισσες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι
Ας αξιοποιήσουμε εποικοδομητικά τις σκέψεις αυτές του Ισαάκ Ιορδανίδη, του πρωτεργάτη της ίδρυσης του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Πέτρος Κουφοβασίλης